شب هفتم

هرچه گشته بودند

زره برایش پیدا نکرده بودند.

خود و پای افزار هم بزرگش بود.

شب ششم

پدرش را دوست داشت.

خودش که پدر شد ، اسم پدرش را گذاشت روی پسرش: علی

 نمی دانست، حساب کینه ها و زخم هایی که از پدرش خوردند

را با پسرش تسویه می کنند. 

شب پنجم

جوان بود

وقت ِ رفتنش که رسید

هراس تنهایی به جان ِ خیلی ها افتاد.*

 

*وقت رفتن علی اکبر - علیه السلام- که رسید، بانوان از خیمه ها  بیرون دویدند :" علی!ارحم غربتنا"

شب چهارم

اسبهایی بودند

که وقتی نعل تازه خوردند

آرزو کردند کاش بمیرند

و نتازند...

شب سوم

یک پهلوان بود

که شانه هایش تاب یک برگ نامه را نداشت.

برایش امان نامه آورده بودند.

+برای برادرم دعا کنید.

شب دوم

یک فرمانده بود

که سپاه دشمن گمان کرد تنهاست؛

آخرین سربازش را فراموش کرده بودند.

شب اول

یک آقایی بود که وقتی با دستهای خون آلود

از پشت خیمه ها بیرون می آمد 

 با خودش فکر کرد :

 دیگر کسی برایش نمانده است.