ایستاد کنار ِ کوه
اشک می ریخت و می گفت .
با گره های ِ پیشانی اش ،
بن ِ دندان هایش ،
رگ ِ گردنش،
بند بند ِ انگشتهایش
شهادت می داد
که خدا هست. *
* ... اشهد یا الهی...باساریر صفحه جبینی و منابت اضراسی
و بلوع فارع حبائل عنقی و اطراف اناملی/دعای امام حسین - علیه السلام - در روز عرفه
این زخم ها را بخاطر شباهت ظاهری با پیامبر خورده باشد یا بخاطر شباهت اسم کوچکش با علی ؛ فرقی به حال موهایی که از تو سفید شد ، نمی کند.
علقمه نوشداروی ِ بعد از مرگ ِ سهراب است. رود هزار سال است که دور ِ مزارت می گردد. * شعبه ای از نهر علقمه ، از دور مضجع شریف عباس بن علی - علیه السلام - می گذرد.
پدرش در رکوع بود
که سائل آمد
و انگشتریش را بخشید.
به پدرش رفته بود.
خودش ، انگشتریش را می بخشید
اگر امانش می دادند...
نوعروس بود. هیچکس فاطمه صدایش نمی زد. خودش اینطور خواسته بود. مادر که شد ، همه صدایش می زدند : ام البنین اما بعد از پسرانش نمی دانستند با چه اسمی صدایش بزنند.
ده ساله بود. مدام با خودش فکر می کرد از دستهای کودکانه اش کاری بر نمی آید. اما شمشمیرها که بالا رفتند دستهای کوچکش سپر خوبی شدند..
جدش زینبش پدرش زینت پدرش مادرش حسین یادگار مادرش برادر بزرگترش خواهر کوچکترش منتظر بودند برود منتظر بود برگردد.
پدرش را دوست داشت. خودش که پدر شد ، اسم پدرش را گذاشت روی پسرش: علی نمی دانست، حساب کینه ها و زخم هایی که از پدرش خوردند را با پسرش تسویه می کنند.
